Van zondag 2 april tot vrijdag 1 september presenteert Galerie Michel Knops in Sittard een
bijzondere selectie van zo’n 90 schilderijen van Toon Hermans. De in Sittard geboren
cabaretier (1916 – 2000) hield zijn schilderijen het grootste deel van zijn leven privé. De
expositie bij Galerie Michel Knops is het eerste moment dat zoveel schilderijen van Toon
te zien zijn in Limburg.
Wanneer we aan Toon Hermans denken, dan herinneren we ons hilarische conferences zoals
Snieklaas en Wat ruist er door het struikgewas? en ontroerende liedjes zoals De appels op de
tafelsprei en Lente me. Of zijn prachtige gedichtenbundels met vrolijke en troostende
woorden. Maar Toon’s schilderijen zijn een stuk minder bekend. Alleen de oplettende fans
herkennen zijn schilderijen van diverse covers van zijn gedichtenboekjes.
“Ik schilder al een halve eeuw, bracht mijn doeken niet naar buiten, omdat ik ze voorlopig
nog een beetje voor mezelf wilde houden. Met palet, penseel en verf heb ik nooit naar
techniek gezocht. Ik begon al vroeg omdat kleur me aansprak. (…). Die kleuren grepen me bij
de kraag en ik speelde ermee, zoals kinderen spelen met een bal. Zo doe ik het nog, zonder
ergens serieus in de leer te zijn geweest.” – uit Toon – Levenskunstenaar (2001)
Neem voor meer informatie en beeldmateriaal contact op met Galerie Michel Knops via
info@galeriemichelknops.nl of +31 (0)46 4510262 of met Tessa Reijnders via tessa@tessareijnders.com of
+31(0)610202779
Tekenen deed Toon al van jongs af aan. Hij volgde zelfs een aantal lessen bij de Limburgse
schilder George Tielens. Maar toen daar modeltekenen aan bod kwam, verbood zijn moeder
hem de lessen verder bij te wonen. Want blote mensen natekenen, dat was in de jaren ’30 in
het katholieke zuiden ‘not done’. Veel kunstonderwijs heeft Toon dus niet gehad, maar
talent voor tekenen en schilderen had hij zeker. Zo stamt uit die tijd een prachtig portret van
zijn vader, maar ook een portret van Deken Tijssen dat hij een paar jaar na zijn overlijden
tekende in kleurkrijt op strokarton.
“Met dat portretje heb ik lopen leuren langs de boerderijen in zijn geboortedorp Susteren.
Daar verkocht ik het voor vijfenzeventig cent. Kunt u zich voorstellen dat ik grote ogen
opzette toen ik in november 1995 van het bisdom Roermond een brief kreeg met het verzoek
of ze mijn portretje mochten gebruiken voor nieuwe gedachtenisprentjes ter gelegenheid van
zijn zaligverklaring.” – uit Toon Hermans – Levensboek (2001)
Eenvoudig en intiem
Toen Toon uit Sittard vertrok, verdween het schilderen naar zijn privésfeer. Het was een van
de weinige bezigheden die hij helemaal voor zichzelf hield en waarvan hij ontspande. En dat
zie je terug in de onderwerpen van de schilderijen. Het is er rustig, kalm en intiem. Geen
drukbevolkte of overprikkelende onderwerpen, maar kleine eenvoudige tafereeltjes zoals
stillevens met fruit, vazen met bloemen en (Limburgse) landschappen, met hier een daar een
portretje van een clown, een mevrouw of zijn jongste zoon Gaby. Toon’s schilderijen
bevatten een lichtheid die we herkennen van zijn sketches en weerspiegelen de grote liefde
voor zijn vrouw Rietje en zijn kinderen, zijn passie voor kleur en zijn respect voor de
grootsheid van de natuur en ‘de schepper’.
“Op het toneel heb ik altijd een soort blijmoedigheid rondgebazuind. Zou ik ook zo kunnen
schilderen? Misschien wel. Ik heb de kleuren al in mijn hoofd en die verschillen niet zoveel van
de kleuren in mijn liedjes. Het zijn de gele, groene en rode, oranje hemelsblauwe tinten. Als ik
die straks op het linnen penseel, komt er waarschijnlijk iets blijmoedigs uit.”
– uit Toon Hermans – Schilderijen, tekeningen, gedachtes (1995)